Orkisz (łac. Triticum spelta), jeden z trzech
produktów w stu procentach przyswajalnych przez ludzki organizm, zawiera
najwięcej energii życia, viriditas. [ang. Spelt]. To prastare zboże zachowało
swoją pierwotną formę, ponieważ, w odróżnieniu od innych, nie poddaje się
modyfikacjom genetycznym. W ich wyniku traci swoje cenne właściwości i po
prostu przestaje być orkiszem. Orkisz uprawiany był w starożytnym Egipcie, Azji
i Europie. W XIX w. został wyparty przez coraz intensywniej uprawianą,
wydajniejszą pszenicę. Dzięki ponownemu odkryciu nauk Hildegardy do łask
wróciło również to chwalone przez nią zboże. Orkisz jest w medycynie Hildegardy
najważniejszym środkiem odżywczym i zarazem leczniczym. Święta pisze o nim tak:
„jest najlepszym ze wszystkich zbóż.
Ogrzewa, odżywia, wzmacnia i jest łagodniejszy od innych ziaren. Daje
człowiekowi mocne mięśnie i zdrową krew, szczęśliwy umysł i pogodną duszę. Wspomaga
ukrwienie, działa natłuszczająco i łagodniej, niż wszystkie inne ziarna zbóż.
Orkisz pozwala rosnąć mięśniom, troszczy się o prawidłowe wytwarzanie krwi oraz
o dobre samopoczucie.”
Św. Hildegarda, która żyła w latach 1098-1179 jest autorką cennych dzieł z zakresu przyrody, teologii i medycyny. Przypisywano jej dar uzdrawiania, a także przepowiadania przyszłości. Zajmowała się przyrodolecznictwem (chorobę traktowała jako skutek zakłócenia równowagi między ciałem, duszą i duchem).
Do najważniejszych, należą dzieła z lat 1141-74, w których Hildegarda spisała swe wizje i objawienia: Scito vias Domini (= Scivias, apokaliptyczne, przedstawia całą historię zbawienia), Liber vitae meritorum (historia świata będąca kroniką walki między siłami dobra i zła), Liber divinorum operum simplicis hominis (podejmuje zagadnienia antropologiczne i kosmologiczne, koncentrując się na związku człowieka z kosmosem oraz przyszłych dziejach Kościoła, w tym koniec świata). Dzieła z zakresu medycyny i nauk ścisłych obejmują: Liber subtilitatum diversarum naturarum creaturarum (podstawy farmakologii i medycyny naturalnej z opisami rodzimej flory i fauny) oraz Causae et curae (zarys patologii i terapii).
