O mikroklastrach i Microhydrinie

„ Wodór – to paliwo życia” 

 Albert Szent – Gyorgy, laureat nagrody Nobla, odkrywca witaminy C. 

Wstęp

Wiedza o odżywianiu człowieka nie może już dłużej ograniczać się do znajomości klasyfikacji produktów odżywczych, ich kaloryczności i dobowego zapotrzebowania. Obecnie pojawiła się możliwość wyjaśnienia bardzo ważnego znaczenia bioelektrycznej natury środków odżywczych, których funkcja realizuje się w komórkach i płynach biologicznych organizmu. Na konieczność badań w tym kierunku wskazywał w XIX wieku profesor Claud Bernard, jednakże wówczas prawie nikt go nie słuchał. 

Zapotrzebowanie na jony ujemne wodoru

Wodór – to „paliwo życia”. Obecność wodoru w jednej z jego postaci – atomu, protonu, czy też jonu ujemnego – jest niezbędnym warunkiem przebiegu większości procesów biologicznych . Uproszczony schemat różnych konfiguracji elektronowych wodoru przedstawia rysunek 1. Węglowodanowe produkty odżywcze w trzeciej części składają się z wodoru. Wszyscy wiedzą, że jony dodatnie warunkują kwasowość produktów odżywczych. Jednakże jonom ujemnym w produktach odżywczych, jak dotąd, nie przyznawano żadnego znaczenia. Dzisiaj stan zaopatrzenia produktów i suplementów diety w jony ujemne wodoru powinien być ważnym wskaźnikiem ich wartości odżywczej.

Z tego, co znajduje się w sklepie warzywnym wybierzmy na przykład marchew. Dzięki zrównoważonemu składowi (węglowodany, białka, tłuszcze), niskiej kaloryczności, zawartości włókien roślinnych i szczególnych substancji odżywczych – karotynoidów, jest to warzywo najbardziej popularne. Jednak marchew występuje w dwóch postaciach: zwykłej i wyhodowanej wyłącznie na nawozach organicznych. I oto pytanie: czy „marchew organiczna” posiada wyższe właściwości odżywcze, które uwiarygodniają jej wyższą cenę?

 Pojawiają się inne pytania, na które przedtem trudno było odpowiedzieć: jak ważna jest świeżość produktu? Czym odróżnia się wartość świeżych produktów od produktów poddanych obróbce kulinarnej?

Dzisiaj istnieje bardzo prosty sposób, aby odpowiedzieć na te pytania: przy pomocy maleńkiego, kieszonkowego urządzenia mierzącego potencjał tlenowo-redukcyjny należy zmierzyć zawartość jonów ujemnych w produkcie.

Zatem w naszym przykładzie z marchwią – jeśli zetrzemy marchew, zrobimy z niej sok i zmierzymy potencjał tlenowo – redukcyjny, czyli potencjał redox (PR), to okaże się, że w zwykłej marchwi brakuje jonów ujemnych, podczas gdy w marchwi wyhodowanej bez chemikaliów uzyskamy ujemny PR na poziomie 100–300 mW. 

Po kilku godzinach od przygotowania sok z marchwi „organicznej” zaczyna tracić swój ujemny ładunek. W odniesieniu do warzyw surowych i poddanych obróbce kulinarnej wykazano, że produkty surowe zawierają więcej ujemnych jonów wodoru. 

Niewystarczające zaopatrzenie organizmu w jony ujemne wodoru prowadzi do stłumienia reakcji wewnątrzkomórkowych, osłabienia wzajemnych oddziaływań międzykomórkowych, hamowania powstawania energii, nagromadzenia toksycznych substancji i wolnych rodników, a wreszcie do zaburzeń zdrowia. Albert Szent-Gyorgy mówił: „Ani jeden elektron w układach żywych nie ma możliwości poruszania się, jeśli nie towarzyszy mu wodór”. 

Wodór i powstawanie energii w organizmie człowieka

Obecność wodoru jest niezbędnym warunkiem syntezy ATP – głównego źródła energii w organizmie ludzkim.

Mikrohydrin – to źródło zasobne w wodór. Wielu z tych, którzy uzupełniają swoje odżywianie mikrohydrinem zaświadcza, że wzrosły ich siły życiowe, podniosła się energetyka i zwiększyła się odporność i wytrzymałość . Znaczenie mikrohydrinu w wytwarzaniu energii w organizmie ludzkim wyjaśnione jest w przedstawionych niżej pracach naukowych dr Flanaganów. W swoim składzie microhydrin nie zawiera żadnych substancji stymulujących lub pobudzających.

Wolne rodniki

Zwiększenie ilości wolnych rodników w organizmie jest jedną z głównych przyczyn przedwczesnego starzenia oraz przyczyną różnych schorzeń, zarówno ostrych jak i przewlekłych. Wolne rodniki to szkodliwe związki, uboczne produkty metabolicznego utleniania, które utraciły ujemnie naładowany elektron. Posiadają ładunek dodatni i charakteryzują się niestabilnością, przy czym – posiadają właściwość odbierania elektronów z ważnych dla życia struktur komórkowych, np. z zasobnego w elektrony DNA. Utrata elektronu powoduje uszkodzenie komórki i zaburza jej czynność lub prawidłowy podział. Zwiększone ilości wolnych rodników stwierdza się u ludzi narażonych na wpływ zanieczyszczonego powietrza i wody, oraz u palaczy.

Antyoksydanty

Antyoksydanty to związki z jednym, nietrwale związanym elektronem, który łatwo jest oddawany wolnemu rodnikowi, stabilizując i neutralizując jego molekułę. Antyoksydant, który oddał swój elektron, może okresowo stać się wolnym rodnikiem. Jednak charakteryzuje się wówczas mniejszą agresywnością, utrzymującą się dopóty, dopóki nie przejmie on elektronu od innego antyoksydantu, wg schematu przekazywania elektronów (rys. 2). W wyniku kilku takich przechwyceń i przekazań związek traci stopniowo agresywność, stając się substancją coraz mniej szkodliwą. Jednakże mikrohydrin to nie zwyczajny antyoksydant, ale taki, który nie staje się wolnym rodnikiem, ponieważ elektron przez niego oddawany jest elektronem dodatkowym, niepotrzebnym. Pozbywszy się tego elektronu jon wodorowy mikrohydrinu staje się stabilnym wodorem z jednym protonem i równoważącym go elektronem.

Źródła antyoksydantów 

Substancje posiadające aktywność antyutleniającą powstają w naszym organizmie, a także dostają się z zewnątrz bądź to z żywnością, bądź z suplementami diety. Znanymi antyoksydantami rozpuszczalnymi w wodzie lub tłuszczach są: witamina C, beta-karoten, witamina E, a także selen, zawarty w warzywach, owocach i fitododatkach, uzyskanych np. z wodorostów (spirulina, chloralla). 

Inne substancje posiadające oddziaływanie antyutleniające, znane jako kwas alfa-liponowy, zawarte są w tzw. „ciemnym mięsie” (wołowina, baranina) lub w dodatkach odżywczych i proantycyjanidach, uzyskiwanych z pestek winogron lub kory sosnowej.

Jedna molekuła przeciwutleniacza oddaje tylko jeden elektron

W aspekcie omawianego problemu bardzo ważne jest wyjaśnienie, że jedna cząsteczka środka antyutleniejącego, niezależnie od jej wielkości, oddaje tylko jeden elektron. Poznanie tej okoliczności wyzwoliło u dr Patricka i Gael Flanagan’ów pragnienie znalezienia substancji z bardzo małymi molekułami, która mogłaby odstępować elektron. Substancja taka byłaby potężniejszym i bardziej skoncentrowanym antyoksydantem, pomagającym zwalczać wysoki poziom wolnych rodników, z którym spotykamy się współcześnie.

Podstawowe dane pracy naukowej dr Patrick’a i Gael Flanagan’ów

Flanaganowie ponad 15 lat prowadzili badania niezwykle małych koloidów mineralnych, zawieszonych w wodzie pitnej pochodzenia lodowcowego, pobranej z miejsc, których społeczność jest od dawna znana z długowieczności i niskiej zachorowalności (następny artykuł). Ujemnie naładowane cząsteczki koloidalne tej wody zmieniały jej właściwości, zwiększając zdolność łączenia się z płynami biologicznymi organizmu ludzkiego, co wyrażało się podwyższeniem właściwości alkalizacji, obniżeniem napięcia powierzchniowego, wzrostem możliwości usuwania toksyn, wzrostem przeciwutleniających właściwości wody, określonej wielkością potencjału utleniająco-redukcyjnego.

Przez wiele lat Flanaganowie starali się odtworzyć właściwości minerałów naturalnych, aby uzyskać leczniczy dodatek do wody pitnej. Wreszcie, wykorzystując w charakterze struktury podstawowej rozpuszczalny w wodzie, pokarmowy rodzaj krzemu (dwutlenek krzemu, SiO ₂ ) w kombinacji z niewielką ilością kwasów tłuszczowych, magnezu i potasu, udało się im opracować sposób, pozwalający na uzyskiwanie submikroskopowych koloidów podobnych do naturalnych, które nazwali nanokoloidami. Wszystkie z wymienionych substancji, jak się okazało, były ważnymi substancjami odżywczymi, wchodzącymi w skład wielu produktów i suplementów diety. Te kuliste struktury molekularne, nazwane monoklasterami Flanaganów, posiadają ładunek ujemny. Ponieważ między tymi strukturami istnieją siły odpychania, pozostają one w stanie zawieszonym nawet przy wstrząsaniu, zamrożeniu i gotowaniu.   

Opracowanie Microhydrinu

W wyniku wzrastającego pojęcia o ważności wody w medycynie, Flanaganowie dostrzegli w swojej metodzie, otrzymywania mikroklasterów sposób stworzenia jeszcze bardziej potężnego antyoksydantu. Postanowili skorzystać z najmniejszych istniejących elementów chemicznych – atomów wodoru i opracowali metodę nasycania mikroklasterów ujemnymi jonami wodoru. Flanaganowie przewidzieli, że wodór w proszku będzie całkowicie stabilny, a w środowisku płynnym łatwo odda swój dodatkowy elektron. Rozumieli także, że każda maleńka cząsteczka będzie posiadać dokładnie taką samą siłę antyoksydacyjną, co duża molekuła związków opisanych wyżej, a także to, że postać sproszkowana powinna mieć wielokrotnie większą aktywność w porównaniu z innymi antyoksydantami.

W wyniku ich pracy powstał proszek białego koloru, znany pod ogólną nazwą „wzbogacony w wodór dwutlenek krzemu Flanaganów”, który został wypuszczony na rynek przez korporację Royal BodyCare, pod nazwą towarową „microhydrin”.

Oznaczenie aktywności Microhydrinu

Funkcja microhydrinu polega na tym, aby być źródłem elektronów w odniesieniu do produktów odżywczych, zapewniając poprawę właściwości spożywanych płynów, czyniąc je porównywalnymi w oddziaływaniu z wodą lodowcową.

Elektrony zawarte w płynach biologicznych organizmu są także paliwem, spalanym w celu uzyskania energii. Ilość elektronów dostarczanych przez mikrohydrin, co oznacza jego aktywność jako donora elektronów i paliwa do uzyskania energii, jest łatwo mierzalna.

Wskaźniki

pH – wskaźnik charakteryzujący stężenie jonów wodoru i ich aktywność.

Potencjał utleniająco-redukcyjny – wielkość charakteryzująca względną tendencję danego utleniacza (w porównaniu z wodorem w warunkach standardowych) do przyłączania elektronów lub reduktora (odtleniacza) w oddawaniu ich. Wartości PR ze znakami dodatnimi wskazują na przewagę procesów utleniania, czyli na brak energii i niezdolność do przebiegu dopełniających reakcji chemicznych.

Wartości PR ze znakami ujemnymi, świadczą o przewadze procesów redukcyjnych, czyli o obecności elektronów, potencjalnej energii i możliwości przebiegu dopełniajacych reakcji chemicznych.

A zatem – PR jest miarą potencjału energetycznego. Im wyższe całkowite ujemne wyniki PR, tym większa ilość elektronów (w odniesieniu do ilości protonów) i tym większe nagromadzenie energii. Biochemiczne reakcje utleniania i redukcji to wynik wzajemnego oddziaływania wodoru – dawcy elektronów, i tlenu – biorcy elektronów.

Wskaźnik redoks ( rH2 ) przedstawia PR, zmierzony w płynach biologicznych organizmu przy określonym pH. Wielkość tego wskaźnika oblicza się wg równania Waltera Nernsta, laureata nagrody Nobla z zakresu chemii. Podczas pomiaru tego wskaźnika wykorzystuje się skale Barr’a: od 42 ( stan utlenienia) do 0 ( redukcja); 28 odpowiada stanowi neutralnemu.

Potencjał tlenowo – redukcyjny w płynach można określić przy pomocy cyfrowego urządzenia elektropomiarowego, którego skala sięga maksymalnie do 1200 mW a minimalnie do – 800 mW, z zerem, odpowiadającym środowisku neutralnemu.

W tablicy 1, przedstawiono wyniki badań 12 rodzajów wody pitnej, oczyszczonej wody wodociągowej i świeżo przygotowanego soku z marchwii, wyhodowanej na nawozach organicznych. Początkowe PR i pH określono w każdej próbce o objętości około 230 ml, następnie powtórzono badanie po 3 minutach od dodania do każdej próbki 250 mg zawartości kapsułki mikrohydrinu. Trzeci raz, wskaźniki mierzono godzinę po dodaniu mikrohydrinu. Każdy wynik stanowi średnią z trzech pomiarów. Średnie zwiększenie pH w wodzie wynosiło + 2,23, średnie zmniejszenie wskaźnika redoks – 24,2, a średnie zmniejszenie PR – 960.  

Napój / w butelkach/	pH/ Mikrohydrin	Redoks / Microhydrin	PR mW/ Microhydrin
Hrustalnyj gejzer	8,08 9,58 9,56	35,7 13,3 6,8	+410 -380 -600
Aquafine	7,00 9,74 9,69	37,9 12,3 2,7	+490 -420 -700
Czarna góra	7,24 9,45 9,25	30,2 9,0 4,5	+450 -500 -620
Dannon	7,40 9,52 9,53	21,1 13,5 4,8	+190 -370 -610
Classic	6,93 9,58 9,61	22,5 4,4 3,2	+ 60 -350 -680
Opal	8,20 9,58 9,61	25,4 14,3 3,2	+200 -350 -680
Nor Cal	7,23 9,47 9,46	26,2 12,1 3,9	+140 -410 -650
Lodowy okres	7,01 9,81 9,74	34,4 14,8 5,2	+440;-350;-650;
Alhambra	6,76 9,73 9,70	26,9 14,0 5,8	+190 -370 -610
Grot strzały	6,43 9,81 9,74	22,9 1,2 4,2	+220 -730 -630
Wittel	7,65 9,22 9,36	42,1 7,5 4,4	+550 -530 -630
Niedostępna skała	7,92 9,37 9,43	24,8 10,9 5,5	+230 -440 -600
Filtr.woda domowa	7,92 9,67 9,58	23,5 15,9 5,2	+620 -310 -620
Sok z marchwii	6,56 6,42 6,48	1,4 0,2 0,4	-120 -490 -581
Średnia 13 prób	-     + 2,25 + 2,23	-   -17,7 -24,2	-      -747 -960

 

Biologiczne środowisko wewnętrzne

Koncepcja tego, co dzisiaj określamy mianem biologicznego środowiska wewnętrznego, powstała w wyniku naukowych obserwacji fizjologa Clauda Bernarda, w XIX wieku. To on opisał otoczenie żywej komórki i nazwał je milieu interior , odkrywając jednocześnie ważność znaczenia tego czynnika dla utrzymania zdrowia oraz rozwoju chorób. W 1953 roku, profesor Janos Kemeny z Politechniki w Budapeszcie, wykazał, że stan biologicznego środowiska wewnętrznego, może być określony trzema parametrami biologicznych płynów organizmu:

1. pH
2. rH2 (potencjał elektryczny)
3. elektryczny opór właściwy (rezystencja)

W 1962 roku francuski profesor Louis Vincent na Pierwszym Międzynarodowym Zjeździe Elektroniki Medycznej potwierdził wnioski Kemeny’ego. Stan biologicznego środowiska wewnętrznego określano przy pomocy urządzeń opracowanych w Europie, jednakże udoskonaleń urządzenia dokonano w Ameryce. W grudniu 1997 roku rozpoczęto badania kliniczne z udziałem osób przyjmujących microhydrin i oceną jego wpływu na organizm, wg podanych trzech parametrów. Prace na ten temat przedstawiono na sympozjum „Wyniki i zdobycze odżywiania klinicznego”.

Procesy absorpcji i detoksykacji w komórkach

 

Woda wodociągowa, która pijemy, w zasadniczy sposób różni się od wody obmywającej komórki i tkanki naszego organizmu. Napięcie powierzchniowe wody wodociągowej wynosi około 73 dyny, podczas gdy ten wskaźnik wody okołokomórkowej wynosi około 45 dyn. A więc, aby substancje odżywcze mogły przejść przez błonę komórkową a związki toksyczne opuścić komórkę, organizm musi zmniejszyć napięcie powierzchniowe wypijanej przez nas wody.

Microhydrin przyśpiesza i ułatwia ten proces, obniżając napięcie powierzchniowe płynów zawartych w spożywanych przez nas produktach spożywczych i innych dodatkach dietetycznych. Wg danych laboratoriów korporacji „Przykładowe metody obserwacji i ochrony środowiska”, zawartość jednej kapsułki microhydrinu (250 mg) dodana do ok. 230 ml czystej wody obniża napięcie powierzchniowe i zwiększa jej przewodnictwo elektryczne (tabl. 2). Warunkiem niezbędnym dla przemian wewnątrzkomórkowych i wymiany komórki z otaczającym ją środowiskiem jest optymalne przewodnictwo płynów biologicznych, w których wskaźnik ten może być określony pomiarem odwrotnej konduktancji-rezystencji, co zostało zrealizowane przy użyciu biologicznego test-analizatora.

Ujemne jony wodoru, wchodzące w skład microhydrinu, oddziałują na wodę, zawartą w spożywanych produktach i suplementach diety, zmniejszając napięcie powierzchniowe, a zwiększając właściwe przewodnictwo elektryczne. Obniżenie napięcia powierzchniowego w płynie zewnątrzkomórkowym odgrywa zatem bardzo ważna rolę w wyprowadzaniu toksyn z komórek, a w krwi żylnej – z organizmu jako całości. W związku z tym ludzie o wysokim poziomie intoksykacji powinni przyjmować tylko umiarkowane dawki mikrohydrinu (od 1 do 2 kapsułek dziennie), aby zapobiec zbytniemu przyśpieszeniu detoksykacji i uniknąć związanych z nią objawów.

Pomiary wskaźników wody po dodaniu microhydrinu 

Wskaźnik	Woda (230 ml)	Woda + 250mg Microhydrinu
Napięcie powierzchniowe w dynach	73	5
Właściwa przewodność elektryczna, mikrosimens/cm	10	895
Ogólna zawartość rozpuszczonych substancji, mg/l	30	400 - 450

 

Tabela 2

Uwaga: dane w tablicach 1 i 2 wg korporacji „Przykładowe metody badań i ochrony środowiska” Fullerton, Kalifornia.

Komórkowe właściwe przewodnictwo elektryczne

W istocie, każde zdarzenie zachodzące w organizmie odbywa się na drodze przekazu sygnałów chemicznych między komórkami, czemu towarzyszy przechodzenie elektronów w płynach między komórkowych. Optymalny poziom właściwego przewodnictwa w tychże płynach jest bardzo ważny dla procesów życiowych organizmu. Microhydrin, w związku z możliwością oddawania wielu jonów ujemnych, znacznie podwyższa właściwe elektroprzewodnictwo wody, wchodzącej w skład produktów żywieniowych (tabl. 2).

Ujemne jony wodoru i ich znaczenie dla płynów biologicznych organizmu

Stosowanie utlenionych produktów i napojów wywiera niekorzystny wpływ na właściwości chemiczne płynów biologicznych wewnątrz organizmu . Znaczna część produktów spożywczych i napojów ma wysoki stopień kwasowości i pozbawiona jest elektronów.

W czasach obecnych dodawanie do diety jonów ujemnych wodoru, których dużo jest zwłaszcza w warzywach hodowanych na nawozach organicznych, wydaje się być czynnikiem sprzyjającym pomyślnemu wpływowi na płyny biologiczne (tabl. 1).

Chorobotwórcze mikroorganizmy przeżywają tylko w warunkach sprzyjających, określonych zarówno przez pH, jak i PR (rys. 3).

Jednakże komórki organizmu ludzkiego potrafią przeżyć przy pH i PR leżących poza obszarem znaczenia tych wskaźników, niezbędnych dla funkcji życiowej mikrobów.

Zalecanie tleno- i ozonoterapii polega na tym, aby podwyższyć PR do poziomu, przy którym mikroby chorobotwórcze nie mogą przeżyć. Niemniej jednak taki sposób leczenia sprowadza się do powstawania ogromnej ilości wolnych rodników.

Na przykład aby wyjść poza obszar funkcji życiowych chorobotwórczych mikroorganizmów przy pH krwi, należałoby podwyższyć PR do +800 mW, podczas gdy aby osiągnąć taki wynik, wystarczy obniżyć PR do – 250 mW, przy czym odbywa się to bez powstawania wolnych rodników.

Wzrost zawartości jonów ujemnych w środowisku płynnym organizmu poprzez produkty spożywcze i dodatki, wzbogacone w elektrony, sprzyja przechodzeniu PR i pH tychże płynów w przedziały współistniejące ze zdrowiem.

Przyjmowanie Microhydrinu

Podwyższonej absorbcji produktów odżywczych może towarzyszyć zwiększone wchłanianie środków leczniczych. Ludzie leczący się farmakologicznie powinni skonsultować się ze swoim lekarzem i stale śledzić reakcje organizmu na przyjmowane leki. Lekarze, leczący niektórych pacjentów microhydrinem, uważają za celowe obniżanie dawek leków.