Naturalne antybiotyki na jesienne słoty- cd1.

Jałowiec pospolity
 

Właściwości:

Surowcem są owoce. Zawierają one: olejki lotne (pinen, sabinen,terpineol), cukry (glukoza i fruktoza), garbniki, flawonoidy, związki żywicowe, kwasy organiczne. Działa moczopędnie, żółciopędnie oraz w za burzeniach trawienia. Olejek jałowcowy stosowany jest także zewnętrznie jako środek odkażający i drażniący.

Zastosowanie lecznicze: 

Wewnętrznie: Jako środek moczopędny w leczeniu: zaburzeń oddawania moczu, obrzęków pochodzenia nerkowego i/lub sercowego. Wspomagająco w kamicy moczowej, w niewydolności wątroby i niedostatecznym wytwarzaniu żółci, zastoju w drogach żółciowych i związanych z tym zaburzeniach trawiennych. Stosowany w małych dawkach poprawia apetyt, zapobiega wzdęciom oraz poprawia trawienie. 

Zewnętrznie: Olejek jałowcowy łagodzi dolegliwości reumatyczne, nerwobóle, bóle na tle gośćcowym. Kąpiele z dodatkiem jałowca działają relaksująco, łagodzą bóle mięśni i ścięgien.

Przeciwwskazania: Nie stosować w ostrych stanach zapalnych dróg moczowych i niewydolności nerek. 

Możliwe skutki uboczne: Stosowany długotrwale (powyżej 6 tygodnie) lub w dużych dawkach może prowadzić do zaburzeń pracy nerek (trudności w oddawaniu moczu, białkomocz i bóle nerek). Zewnętrznie stosowany olejek może spowodować zapalenie skóry z obrzmieniem i bolesnością. 

Ostrzeżenia: Jałowca nie stosować u kobiet w ciąży, u osób z ostrą niewydolnością nerek. Nie zażywać w czasie laktacji, bowiem składniki jałowca przechodzą do mleka i będą działały na niemowlęta wiatropędnie oraz żółciopędnie, co może wywoływać dolegliwości trawienne i ból brzuszka.

Wyciągi wodne, wodno-alkoholowe i olejowe z jałowca, sproszkowany owoc jałowca oraz sam olejek jałowcowy działają antyseptycznie i odkażająco w przewodzie pokarmowym. Odkażają drogi żółciowe. Pobudzają wydzielanie żółci. Wpływają rozkurczowo na mięśnie gładkie, pobudzająco na wydzielanie soków trawiennych. Wzmagają wydzielanie śliny i kwasu mlekowego. Przetwory bogate w olejek rozszerzają tchawice i oskrzela, pobudzają wentylację płuc, upłynniają śluzową wydzielinę w drogach oddechowych. Lotne składniki jałowca wydalane są z powietrzem wydychanym i również hamują rozwój bakterii i drożdżaków w układzie oddechowym. Jałowiec znosi wzdęcia, hamuje procesy gnilne i fermentacyjne w jelitach. Reguluje wypróżnienia. Zwiększa ukrwienie jelit i narządów miednicy mniejszej. Pobudza krążenie krwi, nasila skurcze mięśnia sercowego. Preparaty z jałowca wzmagają wydzielanie moczu, a wraz z nim metabolitów azotowych i chlorku sodu. Działanie diuretyczne  przeciwobrzękowe może być pomocne w leczeniu niewydolności krążenia i przy otyłości.

Olejek wcierany w skórę działa odkażająco, pobudzająco na resorpcję wysięków zapalnych, rozgrzewająco i przeciwbólowo.

Jałowiec jest wykorzystywany w leczeniu skąpomoczu, kamicy moczowej, kamicy żółciowej, zaburzeń trawiennych, otyłości, zapalenia oskrzeli, kataru, zapalenia zatok, przeziębienia, chorób reumatycznych, przewlekłych chorób skóry na tle zaburzeń metabolicznych.

Owoce jałowca świeżo utłuczone w moździerzu to doskonała przyprawa do mięs i zup. Wykorzystywany w wędliniarstwie oraz przy produkcji wódek i nalewek. Olejek ma znaczenie dla przemysłu perfumeryjnego. Świeże owoce i olejek jałowcowy mają właściwości antypasożytnicze w przewodzie pokarmowym. Mogą być użyte w leczeniu włosogłówki, lambliozy i chorób pierwotniakowych (podawać na czczo).

Owoce jałowca są zasobne w fitoncydy, czyli substancje alternatywne dla antybiotyków i sulfonamidów, o silnej aktywności antybakteryjnej, przeciwgrzybowej i pierwotniakobójczej. Działają również na duże wirusy.

Olejek jałowcowy naturalny – Oleum Juniperi można zażywać 2-3 razy dziennie po 4 krople. Dobrze jest go spożywać w mleku z miodem, na miodzie lub soku. Przy utrudnionym oddychaniu w nieżycie dróg oddechowych doustnie, ponadto w inhalacjach.

Oleum cadinum (dziegieć jałowcowy) to środek bogaty w gwajakol, krezol, fenol, pirokatechinę i inne związki fenolowe. Posiada silne właściwości odkażające, antyproliferacyjne (przy łuszczycy), przeciwzapalne i redukujące. Niszczy pasożyty. Stosowany w leczeniu wielu chorób skóry, np. łupieżu, łuszczycy, liszajów, wyprysków, czyraków.

Jałowiec pobudza miesiączkowanie.

Odwar: 2 łyżki owoców zalać 2 szkl. wody; gotować 3-5 minut; odstawić na 20 minut; przecedzić; osłodzić miodem. Pić 4 razy dz. po 100 ml; dzieci ważące 10-15 kg - 14 ml, 16-20 kg - 22-28 ml, 21-25 kg - 30 ml, 26-30 kg -37-42 ml, 31-35 ml - 44-50 ml, 36-40 kg - 51-57 ml, 41-45 kg - 58-64 ml, 46-50 kg - 65-71 ml, 51-55 kg - 72-78,5 ml, 4 razy dz.

Owoce można zaparzyć w mleku, a następnie osłodzić miodem (nieżyty układu oddechowego, kaszel, przeziębienie itd.).

Nalewka jałowcowa - Tinctura Juniperi (jałowcówka): pół szkl. mielonych owoców zalać 400 ml wódki; wytrawiać 14 dni; przefiltrować. Zażywać 3-4 razy dz. po 5-10 ml.

Intrakt jałowcowy - Intractum Juniperi: pół szkl. świeżych owoców zalać 400 ml gorącego alkoholu 40%; wytrawiać 10 dni; przefiltrować. Zażywać 3-4 razy dz. po 5-10 ml; dzieciom podawać w mleku z miodem.

Olej jałowcowy – Oleum Juniperi (stosować do wcierań rozgrzewających, przeciwprzeziębieniowych, przy nerwo-, stawo-, i mięśniobólach oraz przy nieżytach układu oddechowego i przy chorobach zakaźnych - nacierać całe ciało, także przy chorobach zakaźnych): pół szkl. świeżych lub suchych zmielonych owoców zalać 100-150 ml gorącego oleju; wytrawiać 14 dni; przefiltrować. Można też używać jako przyprawy do sałatek i zup oraz tłustych mięs.

Uwaga! Olejek eteryczny jałowcowy (Oleum Juniperi) dostępny w sklepach zielarskich i w aptekach można zażywać na miodzie 3-4 razy dz. po 3 krople (stany zapalne i zakażeniowe układu oddechowego i zatok obocznych nosa). Samego olejku eterycznego nie stosować do wcierania w skórę trądzikową i łojotokową, nawet w stanie rozcieńczonym. Niektórzy zalecają go przy trądziku – do wcierań. Niestety wcierany w skórę twarzy i szyi powoduje ropne zapalenie mieszków włosowych. Olejek jałowcowy można natomiast mieszać z innymi olejkami i stosować do leczenia zmian trądzikowych, oczywiście w odpowiednich zestawach i proporcjach.

Zażywany doustnie (polecam wyciągi wodne z szyszkojagód) działa rzeczywiście przeciwtrądzikowo.

Lukrecja gładka

Surowcem jest korzeń - zwany także Radix Liquiritiae; można go kupić w aptekach i w sklepach zielarskich (opak. 50 g). 

Skład chemiczny.

Surowiec zawiera saponiny trójterpenowe (12-15%). Saponiny zawarte w lukrecji wykazują działanie przeciwzapalne podobne do adenokortykotropiny i dezoksykortykosteronu. Wywierają wpływ przeciwreumatyczny i przeciwartretyczny. Saponiny nie wykazują jednak działań ubocznych charakterystycznych dla ACTH i kortykosteronu. Przyśpieszają i nasilają syntezę interferonu.

Hormon adrenokortykotropowy wpływa pośrednio na gospodarkę węglowodanową, białkową i mineralną organizmu, działa przeciwzapalnie, przeciwalergicznie i hamująco na rozmnażanie komórek.

Stosowany jest przy niewydolności kory nadnerczy, guzach przysadki mózgowej, zaniku kory nadnerczy i w astmie.

Deoksykortykosteron – hormon produkowany przez korę nadnerczy, odpowiedzialny za zatrzymywanie w organizmie wody i sodu oraz wydalanie potasu. Jest powszechnie stosowany w lecznictwie.

Działanie.

Lukrecja działa silnie wykrztuśnie, moczopędnie, rozkurczowo, przeciwzapalnie, przeciwwrzodowo, zatrzymuje jony Na, powoduje utratę jonów K , podnosi ciśnienie krwi, hamuje syntezę prostaglandyn (np. F₂-alfa), zmniejsza aktywność pepsyny, zwiększa lepkość śluzu żołądkowego i chroni błonę śluzową żołądka oraz dwunastnicy przed urazami i zakażeniami. Pobudza regenerację nabłonka przewodu pokarmowego.

Wskazania: stany zapalne przełyku, żołądka, dwunastnicy i jelit, choroba wrzodowa, kaszel, skurcze jelit, żołądka, dróg oddechowych i przewodów żółciowych, chrypka, katar, zapalenie oskrzeli, płuc, tchawicy i krtani, zaparcia, hiperkalemia.

Przeciwwskazania: hipokalemia, hipernatremia, obrzęki, nadciśnienie, zażywanie naparstnicy (Digoxyn !) i leków moczopędnych powodujących utratę potasu, niewydolność nerek i krążenia, ciąża.

Ekstrakt alkoholowy z korzenia lukrecji wyraźnie hamuje rozwój Staphylococcus aureus, Streptococcus mutans, Mycobacterium sp. i Candida albicans. Za granicą wyciągi z lukrecji są zalecane do leczenia choroby Simmonds'a, nowotworów niszczących przysadkę mózgową, zaniku kory nadnerczy, stwardnienia rozsianego, choroby Addisona, reumatyzmu, chorób alergicznych i astmy. Wyciągi z lukrecji przyśpieszają gojenie wrzodów żołądka, co jest wykorzystywane w fitoterapii choroby wrzodowej. Składniki lukrecji ochraniają wątrobę przed marskością i stłuszczeniem, a także toksycznym wpływem węglowodorów i metali ciężkich, obniżają stężenie diglicerydów, zapobiegają powstawaniu nadtlenków i wolnych rodników, przyśpieszają usuwanie wolnych rodników z ustroju. Działają wykrztuśnie, przeciwbakteryjnie, żółciopędnie, rozkurczowo i moczopędnie. Lukrecja hamuje reakcje autoagresji, dlatego można ją z powodzeniem stosować w terapii chorób autoimmunologicznych, np. łuszczycy. Od dawna znane są również właściwości estrogenne lukrecji. Reguluje wypróżnienia, ochrania śluzówkę przewodu pokarmowego. Z uwagi na ochronne i przeciwzapalne działanie na wątrobę warto polecać lukrecję w terapii wirusowego i toksycznego zapalenia wątroby.

Preparaty i dawkowanie

Preparaty lukrecjowe są silne i efektywne w działaniu. Przedawkowane lub stosowane zbyt długo i bez przerw prowadzą do powstania obrzęków, zawrotów i bólu głowy, zaburzeń rytmu serca oraz nadciśnienia. 

Odwar: 2 łyżki lukrecji zalać 2 szkl. wody; gotować 3 minuty; odstawić na 30 minut; przecedzić. Pić 3-4 razy dz. po 100 ml; dzieci ważące 10-15 kg - 15 ml, 20-25 kg - 30 ml, 30-35 kg - 50 ml, 40-45 kg - 57-60 ml, 50-55 kg - 70 ml, 4 razy dz.

Ekstrakt lukrecjowy - Extractum Glycyrrhizae: 4 łyżki korzenia zalać 100 ml wody; gotować (nie uzupełniać wyparowanej ilości wody !) 10 minut; wywar przecedzić przez sito i odstawić w osobnym garnczku, natomiast pozostałą nam masę korzeni ponownie zalać 50 ml wody i znów gotować, ale 5 minut, po czym wywar przelać przez sito; masę korceni odrzucić zaś otrzymany wtórny (drugi) wywar połączyć z wywarem pierwotnym (pierwszym). Oba gotować z dodatkiem 2 łyżek miodu i 1 łyżki gliceryny przez 5 minut. Tak przyrządzony lek zażywać 3-4 razy dz. po 1-2 łyżeczki. Jest bardzo wartościowy. 

Rp.

Korzeń żywokostu - 1 łyżka

Korzeń lukrecji - 1 łyżka

Korzeń babki - 1 łyżka

Siemię lniane - 1 łyżka

Surowce wymieszać i zalać 150 ml wody; gotować 10 minut, nie uzupełniając wyparowywanej ilości wody; przecedzić przez gęste sito i otrzymany wywar pierwotny odstawić, natomiast masę roślinną ponownie zalać, ale już 100 ml i gotować 10 minut; następnie oba wywary połączyć, dodać do nich 4 łyżki miodu i 2 łyżki cukru oraz gliceryny i gotować jeszcze przez 5 minut. Na końcu dodać nieco soku z cytryny. Lek zażywać 4 razy dz. po 1-2 łyżeczki.

 

Szałwia lekarska

Szałwia lekarska – Salvia officinalis L. z rodziny wargowych, znana jest głównie jako roślina o silnym działaniu odkażającym, przeciwzapalnym i ściągającym. Tymczasem posiada ona również właściwości estrogenne, które mogą być wykorzystane w fitoterapii trądziku androgennego, niektórych objawów okresu przekwitania, jak i patologicznych zespołów niedoboru estrogenów. Surowcem farmaceutycznym pozyskiwanym z szałwii jest liść.

Olejek szałwiowy, wyciągi alkoholowe i wodno-alkoholowe z szałwii działają niewątpliwie antybakteryjnie, fungistatycznie (hamująco na rozwój grzybów), wirusostatycznie, ściągająco, hamująco na wydzielanie potu i łoju. Wodne i wodno-alkoholowe wyciągi podane doustnie skutecznie leczą objawy nieżytu żołądka i jelit, hamują biegunkę. Fenolokwasy zawarte w szałwii maja właściwości antyoksydacyjne. Wyciągi alkoholowe z szałwii poprawiają samopoczucie psychiczne. Preparaty szałwiowe działają przeciwzapalnie. Szałwia wykazuje aktywność antyandrogenną i estrogenną, dlatego polecana jest w okresie przekwitania u kobiet oraz w leczeniu trądzików i łysienia na tle hiperandrogenizmu. Ze względu na hamowanie androgenów i silny wpływ przeciwzapalny nadaje się do leczenia przerostu gruczołu krokowego.

Napar, rozcieńczona nalewka szałwiowa zastosowane na skórę i błony śluzowe wpływają przeciwzapalnie, przeciwropnie, przeciwwysiękowo, przeciwświądowo i ściągająco. Hamują rozwój mikroorganizmów patogennych.

Substancje czynne zawarte w szałwi zmniejszają wydzielanie mleka, potu i łoju. Wywierają działanie ściągające na błony śluzowe, przeciwzapalne, antybakteryjne, przeciwgrzybicze i przeciwskurczowe. Szałwia z jednej strony działa wiatropędnie, z drugiej jednak hamuje procesy gnilne i fermentacyjne, w trakcie których powstają. Dzięki temu szałwia zapobiega wzdęciom. Obniża poziom glukozy we krwi, działa więc przeciwcukrzycowo. Ciekawa przyprawa do mięs i sałatek. Wyciągi z szałwi zastosowane zewnętrznie poprawiają koloryt skóry, przyśpieszają gojenie ran, leczą krostki i grudki, zmniejszają łojotok. Mają też właściwości przeciwświądowe. Olejek szałwiowy skutecznie leczy ukąszenia i ugryzienia przez owady, odstrasza pasożyty (komary, pchły, roztocze). Toniki sporządzone na naparze i nalewce szałwiowej zapobiegają zapaleniu mieszków włosowych po depilacji i goleniu. Włosy płukane w szałwi mniej przetłuszczają się i utrzymują dłużej przyjemny zapach. Odwarem i naparem z szałwi można opłukiwac narządy płciowe przy stanach zapalnych, płukac jamę ustna i gardło, uszy, ponadto przepłukiwać oczy (słaby napar) przy zapaleniu i infekcjach. Ekstraktem szałwiowym i nalewką szałwiową smarować (pędzlować) chorobowe zmiany (nadżerki, afty, bolesne ranki) na dziąsłach, języku i narządach płciowych. Szałwię można dowolnie mieszać z nagietkiem, krwawnikiem i rumiankiem (alkoholowe i wodne wyciągi, mieszanki ziołowe, maści), co zwiększa wzajemnie ich właściwości przeciwzapalne, antyseptyczne i gojące. Szałwia wymieszana z korą dębu, kłączem pięciornika, owocem tarniny, rdestem wężownikiem i (lub) przywrotnikiem leczy biegunki.

Wskazania: stany zapalne, nieżyty, stany skurczowe przewodu pokarmowego; stany zapalne jamy ustnej, gardła, dziąseł; stany zapalne narządów płciowych i odbytu; stany zapalne skóry i oczu; nadmierne pocenie się, łojotok, łupież tłusty, ropnie na skórze owłosionej, trądzik. Na skórę działa również antyandrogennie i estrogennie. Przerost gruczołu krokowego.

Przeciwwskazania: ciąża, laktacja. Nowotwory pobudzane przez hormony estrogenne.

Sposób użycia: doustnie, okłady, przemywanie, irygacje, nasiadówki, płukanki.

Napar szałwiowy – infusum Salviae: 1-2 łyżki ziela lub liścia na szklankę wrzącej wody, przykryć, pozostawić na 20 minut, przecedzić. Pć 2 razy dziennie po 1 szklance w przypadku nadmiernej potliwości; 4 razy dziennie po 100 ml przy nieżycie przewodu pokarmowego i górnych dróg oddechowych. Do płukania co 2 godziny, do okładów i przemywania. Wywar, czyli zagotowany napar do lewatyw przy zapaleniu końcowego odcinka jelita grubego. Wywar do płukania prącia i moszny, okładów na prącie i mosznę przy stanach zapalnych i zranieniach, ropniach; do płukania pochwy i opłukiwania odbytu; wywar do okładów 15-20 minutowych na oczu przy zapaleniu spojówek, powiek, nadmiernym łzawieniu, opuchnięciu przy alergii na pyłki roślin. Do płukania włosów napar lub wywar, minimum 2 razy w tygodniu, po umyciu

Olejek szałwiowy – Oleum Salviae: przy wymiotach, wzdęciach, niestrawności, bólach brzucha, nudnościach w czasie podróży, nieżycie układu oddechowego, nieprzyjemnym zapachu z ust, procesach fermentacyjnych w jelitach 4-5 kropli 1-3 razy dziennie n miodzie lub cukrze. Pomaga przy przeziębieniu, zapaleniu zatok i mokrym kaszlu. Guttae pro nasi – krople szałwiowe do nosa: 2 krople olejku na 10 ml roztworu soli fizjologicznej (dostępna w aptekach), wstrząsnąć. Zakraplać do nosa przy wirusowym nieżycie nosa, zakażeniach bakteryjnych zatok, katarze, alergicznym nieżycie nosa. Olejek wcierać w skórę, w miejsca ugryzienia przez owady, przy stłuczeniach, obrzękach po urazach, dla poprawy krążenia limfy i krwi w skórze i konczynach dolnych. Olejek szałwiowy wcierać w dziąsła przy paradontozie i stanach zapalnych.

Nalewka szałwiowa – Tinctura Salviae: 100 g świeżego lub suchego rozdrobnionego surowca zalać 300 lub 500 ml alkoholu 40-60%, macerować 14 dni, przefiltrować. Zażywać 1-3 razy dziennie po 3-5 ml. 5 ml na 1/2 szklanki wody do płukanek, okładów i przemywania. Nierozcieńczona nalewka do pędzlowania aft, zajadów, opryszczki, owrzodzeń, zapalenie zmienionych dziąseł, ropni, ponadto do wcierania w miejsca kontuzjowane i ukąszone przez stawonogi. Podobnie działa intrakt – Intractum Salviae 1:3 lub 1:5.

Spirytus szałwiowy mocny dla poprawienia krążenia krwi i limfy, odkażający i znoszący obrzęki kończyn oraz łagodzący dolegliwości reumatyczne, wreszcie do wcierania w umyte włosy przy łysieniu, łojotoku i infekcjach: Spirytus Salviae – 100 g świeżej lub suchej szałwii zalać 500 ml 70-95% alkoholu. Po 7dniach przecedzić. Dodać 10 ml olejku szałwiowego, wymieszać. Stosować do wcierania. Można zażywać doustnie przy nudnościach i zaburzeniach trawiennych po 5 ml. Znosi również objawy kołatania serca, orzeźwia, poprawia oddychanie w razie skurczów oskrzeli i zadyszki.

Bylica piołun

Ziele piołunu jest pozyskiwane z gatunku bylica piołun. Bylica piołun zwana powszechnie piołunem, a niekiedy także psią rutą, wermutem lub absyntem rośnie dziko niemal w całej Europie, północnej Afryce, w zachodniej części Azji oraz w Ameryce Północnej.

Z pewnością wyciągi z piołunu pobudzają czynności wydzielnicze żołądka, trzustki, jelit i wątroby. Zwiększają wydzielanie żółci. Zapobiegają dyspepsji, atonii jelit i żołądka oraz dyskinezom dróg żółciowych. Działają również rozkurczowo w stanach kolek i nadmiernej perystaltyki. Piołun ma właściwości przeciwpasożytnicze, podobnie jak inne bylice i wrotycz. Może posłużyć do zwalczania obleńców, płazińców i pierwotniaków pasożytniczych. Olejek i nalewka piołunowa niszczy pasożyty zewnętrzne, np. roztocze. Ma też właściwości grzybobójcze i fungistatyczne.

Piołun w formie wyciągów alkoholowych i olejowych zażyty doustnie w dużych dawkach działa halucynogennie, przeciwdepresyjnie i pobudzająco. Istnieją doniesienia o cytotoksycznym i przeciwrakowym działaniu piołunu.

Najlepsze absyntówki (nalewki piołunowe) są produkowane w Szwajcarii, zresztą tam zostały po raz pierwszy opracowane ich receptury.

Olejek piołunowy, dostępny w niektórych drogeriach za granicą jest błękitny lub niebieski, podobnie jak olejek eteryczny krwawnikowy, czy rumiankowy. Barwa pochodzi od laktonów, które przechodzą podczas destylacji w chamazuleny. W samym olejku eterycznym piołunu znajduje się także bisabolen. Związki te działają silnie przeciwzapalnie i antyseptycznie po zastosowaniu doustnym i zewnętrznym. Olejek i nalewka z piołunu zabijają między innymi Staphylococcus aureus, w tym szczepy oporne na penicylinę, Klebsiella pneumoniae, Pseudomonas aeruginosa. Nalewka wcierana w skórę i zażywana obniża gorączkę.

Wskazania: przeciwrobacze, antypierwotniakowe, pobudzające wydzielanie soku żołądkowego, w tym kwasu solnego, soku trzustkowego, żółci i jelitowego, poprawiające trawienie i wchłanianie składników pokarmowych, antybakteryjne, cytotoksyczne i antynowotworowe, spazmolityczne, czyszczące krew, przeciw nieżytowe. Leczy dyspepsję i anoreksję, pobudza miesiączkowanie i diurezę. Wspomaga leczenie chorób zakaźnych i skórnych. Działa silnie przeciwzapalnie i odkażająco. hamuje rozwój gronkowców, paciorkowców, laseczek beztlenowych oraz drożdżaków. Usuwa nieprzyjemny zapach z przewodu pokarmowego. Obniża gorączkę.

Przeciwwskazania: ciąża, laktacja, uczulenie na zioło.

Objawy absyntyzmu (nadmiernego używania nalewki absyntowej): pobudzenie psychiczne, halucynacje, objawy odurzenia, dreszcze, drgawki, a nawet padaczka, nudności, wymioty, podrażnienie nerek i przewodu pokarmowego. Wywołuje uzależnienie.

Dawki lecznicze:

Nalewka piołunowa (piołunówka) – Tinctura Absinthii: 1 część suchego rozdrobnionego ziela zalać 3-5 częściami alkoholu 40-65%, odstawić na przynajmniej 1-2 tygodnie, przecedzić. Zażywać 2-3 razy dziennie po 5 ml lub 1 raz dziennie po 15 ml, rano. Stosować do wcierania przy bolących stawach, kontuzjach sportowych, nerwobólach, bólach mięśni.

Intrakt piołunowy – Intractum Absitnthii, alkoholatura stabilizowana na gorąco, macerat na gorąco: do butelki włożyć kilka świeżych potłuczonych tłuczkiem pędów piołunu i od razu zalać gorącym alkoholem 40-60%, odstawić na 1-4 tygodnie, przefiltrować. Zażywać 1-3 razy dziennie po 5-10 ml. Proporcje: 1 część ziela na 3-5 części alkoholu. Stosować do nacierania i zwalczania pasożytów skórnych. Ponadto do wcierania we włosy przy wypadaniu, łupieżu i zapaleniu skóry owłosionej (2 razy w tygodniu). Intrakt polecam do sporządzania nalewek smakowych, jest ciekawszy niż nalewka z suchego ziela.

Napar piołunowy – Infusum Absinthii: 1 łyżkę świeżego lub suchego rozdrobnionego ziela zalać 1 szklanką wrzącej wody, przykryć, odstawić na 30 minut, przecedzić. Wypić w ciągu dnia małymi porcjami.

Napar piołunowy w postaci lewatywy jest również pomocny przy owsikach i glistach jelitowych u dzieci, a także w formie wcierań i obmywań przy świerzbie i wszawicy.

Napar taki przygotowuje się zalewając łyżeczkę ziela piołunu szklanką wrzątku i trzymając pod przykryciem nad parą przez pół godziny. Odstawia się go następnie do naciągnięcia na dalsze 10 minut i odcedza.

Pije się od 1/2 do jednej łyżki na godzinę przed posiłkami przez kilka dni lub stosuje w postaci lewatyw lub wcierań. Można go także używać do czyszczenia rąk ze smarów i olejów.

Olejek piołunowy stosować do leczenia chorób pasożytniczych skóry, stanów zapalnych skóry oraz trądziku (zmiany ropne). Olejek można dodawać do neutralnych kremów, maści i śmietanki kosmetycznej (ok. 5%) i stosować jako środek antyseptyczny i przeciwzapalny. Olejek piołunowy stosować na grzybice w stanie nierozcieńczonym. Niszczy Demodex.

Olejek piołunowy można zażywać jako środek antyhistaminowy, rozkurczowy, przeciwkolkowy, antyparazytyczny, poprawiający samopoczucie

i trawienny w dawce 5 kropli 1-3 razy dziennie. Rozmieszany ze spirytusem i wcierany w skórę działa przeciwobrzękowo, przeciwbólowo i przeciwzapalnie, przyśpiesza resorpcję krwiaków i wysięków zapalnych.

Prof. W. Roeske zaleca 3-5% napar z ziela, zażywać 5 razy dziennie po 1 łyżce.