Kłącze
ostryżu (kurkumy) – Rhizoma Curcumae) jest rośliną uprawną, spokrewnioną z imbirem. Rośnie w ciepłych klimatach
na całym świecie, jednak najbardziej popularna jest przede wszystkim w Indiach
gdzie znalazła swoje szczególne zastosowanie w medycynie.
W Polsce jest ona głównie znana jako przyprawa
używana do wielu potraw, chociażby w celu zabarwienia na żółto ryżu czy też
makaronu.
Surowiec
kurkumy zawiera kurkuminoidy – ok. 2% (w wśród nich kurkumina,
monodemetoksykurkumina, didemetoksykurkumina), kwas ferulowy i olejek eteryczny
3-5%.
Kurkumina
– curcumin jest to dimer kwasu ferulowego o żółtej barwie i dużej aktywności
biologicznej. Kurkumina przenika z jelit do krwi w 65% po podaniu doustnym.
Jest wydalana z ustroju w połączeniu z kwasem glukuronowym.
Aby kurkumina była bardziej przyswajalna(nawet 2000x) z
układu pokarmowego do krwiobiegu należy podawać ją z piperyną.
Piperyna to alkaloid piperydynowy pieprzu czarnego. Suchy owoc pieprzu czarnego –zawiera od 5,2 do 13,3% piperyny. Piperyna (Piperinum), jest substancją krystaliczną, bezbarwną lub kremową, rozpuszczalną w spirytusie. Związki piperynowe zwiększają ukrwienie przewodu pokarmowego w trakcie trawienia, co ułatwia przenikanie składników pokarmowych z jelit do krwi i limfy.
Dawki piperyny: 5-10 mg 1-2 razy dziennie przez 3 miesiące; potem przerwa 1-2 miesiące i można powtórzyć leczenie.
W obrocie handlowym są liczne preparaty zawierające wyciąg z owoców pieprzu standaryzowanego na zawartość piperyny (50-90%, rzadziej 95%) oraz czystą piperynę.
Wciąż mało
kto wie, że kurkumina posiada ogromne właściwości
przede wszystkim lecznicze.
Kurkumina wykazuje silne działanie antyoksydacyjnych, żółciopędne
i żółciotwórcze, rozkurczowe i przeciwzapalnie. Wyciągi z kurkumy przywracają
prawidłową kurczliwość pęcherzyka żółciowego, pobudzają wydzielanie śliny, soku
żołądkowego, jelitowego i trzustkowego. Wydatnie poprawiają proces trawienia i
wchłaniania składników pokarmowych. Kurkuma ułatwia rozpuszczenie i usunięcie złogów
żółciowych z układu żółciowego. Składniki terpenowe i ferulowe kurkumy odkażają
drogi żółciowe. Liczne badania udowodniły również właściwości
przeciwbakteryjne, hepatoprotekcyjne (ochraniające miąższ wątroby),
przeciwmiażdżycowe, antywirusowe i antynowotworowe.
Ta niezwykle
cenna przyprawa przyśpiesza również gojenie się ran, czy też pomaga w redukcji złego cholesterolu.
Jej równie ważnym osiągnięciem jest to, że zmniejsza ryzyko zachorowań na zawał
serca. Obecnie trwają również wnikliwe badania nad jej zastosowaniem w leczeniu
cukrzycy, Alzheimera czy też reumatoidalnego zapalenia stawów.
Ponadto oczyszcza ciało z wszelkich szkodliwych
toksyn, dzięki czemu hamuje proces starzenia się naszego organizmu. To także
wpływa na to, że kurkuma znajduje swoje szerokie zastosowanie w przemyśle
kosmetycznym. Działa zbawiennie na naszą skórę, doskonale radzi sobie z trądzikiem,
wieloma przebarwieniami, a także pomaga w leczeniu ciężkiej choroby skórnej
jaką jest łuszczyca.
Poza
wspomnianymi już właściwościami najistotniejszą zaletą kurkuminy jest właśnie
jej przeciwnowotworowy potencjał we wszystkich trzech fazach karcynogenezy.
Już w 2011
roku zostało naukowo
udowodnione, że pomaga zabezpieczyć organizm przed pojawieniem się nowotworu.
Najważniejszą
cechą kurkuminy jest właśnie hamowanie funkcji czynnika NF-kB, czyli białka
blokującego apoptozę (naturalną śmierć komórki np. uszkodzonej),
przyczyniającego się do powstawania niemal 95% wszystkich nowotworów. Kurkumina
jako inhibitor NF-kB przyczynia się do wywołania apoptozy, czyli obumarcia
uszkodzonych komórek, także nowotworowych. Ma również silne właściwości
antyoksydacyjne, hamuje m.in. syntezę tlenków azotu, należących do grupy tzw.
wolnych rodników. Kurkuminie przypisuje się również właściwości hamujące
proliferację (gwałtowne namnażanie) oraz inwazję komórek rakowych.
Obiecujące
efekty stosowania kurkuminy obserwuje się w leczeniu następujących nowotworów:
chronicznej białaczki limfocytarnej, chłoniaka, raka trzustki, pęcherza,
okrężnicy i dróg żółciowych oraz raka skóry. Kurkumina jest dobrze tolerowana
przez organizm, a wysokie dawki jej stosowania powodują zaledwie minimalne
działania niepożądane.
Ponadtto kurkumina powstrzymuje rozwój następujących bakterii
i grzybów: Corynebacterium diphtheriae, beta-hemolytic streptococci, Microoccus
pyogenous var aureus, Staphylococcus aureus, Mycobacterium tuberculosis, Vibrio
cholerae, Salmonella typhi, Clostridium perfringens (w stężeniu 0,05%),
Klebsiella aerogenes, Sclerotium solfsii, Fusarium moniliforme,
Helminthosporium sacchari, Physalospora tucumanesis, Aspergillus niger, S. aureus, S. paratyphi, Trichophyton gypseum
i Mycobacterium tuberculosis, w koncentracji 1 do 20,000.
Preparaty kurkumowe są stosowane w leczeniu niewydolności
wątroby, kamicy żółciowej, wirusowego zapalenia wątroby, stanów zapalnych i
zatruć wątroby, żółtaczki i zaburzeń wydzielania soków trawiennych.
Dawki przetworów z kurkuminy są następujące:
Odwar – Curcumae 25:500 – w ciągu dnia wypić całą porcję;
Sproszkowane kłącze – 3 razy dz. po 1 g;
Nalewka na alkoholu przynajmniej 70% – Tinctura Curcumae
1:5 – doustnie 5 ml 3 razy dziennie po rozmieszaniu z wodą.
Polskim preparatem kurkumowym jest Solaren – płyn, który
można zażywać doustnie w dawce 3-5 ml w 100 ml wody, nawet kilka razy dziennie
przy zaburzeniach czynności wątroby, zaburzeniach trawienia, biegunkach i
kamicy żółciowej.
Ponadto polecam Solaren w leczeniu przewlekłych chorób skóry,
układu żółciowego, moczowego i przy zaburzeniach przemiany materii (otyłość, samozatrucia
metaboliczne, cukrzyca).
Źródła:
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz