Wiele osób postrzega sernik jako przysmak typowo polski.
I owszem: serniki są bardzo popularne w Polsce, ale z wielką chęcią zajadają
się nimi również mieszkańcy innych krajów.
Zaczęło się od Greków
Historia sernika jest długa i ciekawa. Sięga czasów starożytnych, kiedy to grecki filozof Aegimus napisał książkę poświęconą sztuce wypieku tego ciasta (była to jedna z pierwszych kulinarnych książek świata).
Ówczesny sernik stanowił nie
lada rarytas, jakim karmiono olimpijczyków, którzy zwyciężali w igrzyskach.
Serniki były również znane starożytnym Rzymianom. Katon
Starszy w dziele „De Re Rustica” („Rzecz wiejska”) zawarł przepis na libium (czyli
sernik związany z religijnymi rytuałami). Zaś prawnuk tego polityka Marek
Porcjusz Katon podał pierwszy znany nam przepis na sernik, który brzmiał
następująco: „2 kilogramy sera dobrze pokruszyć w moździerzu, dodać 1 funt
chleba z mąki pszennej, wymieszać z serem, dodać 1 jajo i wszystko dobrze
wymieszać. Uformować placek i piec na gorącym kamieniu”.
Dalsze losy sernika
Sernik stał się popularny w Europie za sprawą ekspansji
terytorialnej Rzymian. Ludność z podbitych krajów przejmowała od przodków
Włochów zwyczaje: również sztukę kulinarną. I tak przez lata miłość
Europejczyków do sernika wzrastała, a poszczególne kraje wypracowywały sobie
własne warianty tej słodkiej pyszności.
